Jerry,
Hophop, je nest uit!
Aan de slag!
Werk!
Op 30 maart moet een exclusieve Nederlandstalige editie uitkomen van ‘The Hill We Climb’ van Amanda Gorman en de hen die het aan het vertalen was, trok zich onder dwang van een uitgeverij met het Syndroom van Weke Ruggengraat terug.
Met ‘hen’ bedoel ik overigens geen kip.
‘Hen’ is ook geen taalfout van me.
‘Hen’ is hoe de vertaler zich ‘identificeert’.
Geen hij. Geen zij. Maar een ‘hen’.
Maar dat terzijde.
Punt is: die vertaler is door de uitgeverij voor de bus gegooid.
Amanda Gorman was blij met de vertaler, het management van Amanda Gorman was blij met de vertaler, de uitgeverij was blij met de vertaler, maar in Nederland waren wat beroepsjenners van kleur (je kent het type) die niet accepteerden dat de vertaler, de hen, het 40 pagina dunne werkje zou vertalen, omdat de vertaler, de hen, een beetje te weinig pigment heeft.
Een van de ergste jankmuilen was Clarice Gargard.
Jij kent haar vanwege pigmentpercentageverwantschap, ongetwijfeld als een lieve vriendin.
Ik als de dochter van de rechterhand van Charles Taylor, de Liberiaanse dictator die in 2013 werd veroordeeld tot 50 jaar gevangenisschap wegens (onder meer) terroristische handelingen, moord, verkrachting, seksuele slavernij, inzet van kindsoldaten en ontvoering.
En als drammer.
Anyway, Clarice Gargard vindt dat die vertaler, die hen, moet worden vervangen door een ander soort vertaler.
Ik zal haar even letterlijk citeren.
Komt-ie: “Het is gwn wrang dat als je geen Engels kan, antiracisme of spokenwordwerk hebt je als wit persoon nog steeds de ‘betere’ keuze bent tov zwart persoon die dat wél allemaal doet”.
Het is een beetje houtjetouwtje-Nederlands, maar ik begrijp dat de vertaler, de hen, ‘geen Engels kan’, geen werkzaamheden heeft verricht in antiracisme-kringen en geen optredens als ‘spoken word artist’ op hens (of is het huns?) naam heeft staan.
En dat moet wel van die mevrouw Gargard.
Dus toen kwam ik uit bij jou.
Jij ‘kan’ Engels.
Jij bent een van de boegbeelden van het hele antiracisme-wereldje in Nederland.
Jij pakt regelmatig een microfoon om op een podium om een praatje te houden.
En er is nooit bewijs gezocht (en dus gevonden) dat jij die dreigbrief vorig jaar zelf schreef, dus je enige veroordeling is wegens mishandeling van een politieagent en dat is in jullie kringen eerder een aanbeveling dan een diskwalificatie.
Daarom denk ik dat jij als de sodemieter Meulenhoff moet bellen en jezelf moet aanbieden om ‘The Hill We Climb’ te vertalen.
Jij bent de aangewezen man!
Er is maar één klein probleem: ondanks dat je al bijna dertig jaar in Nederland woont, spreek je tranentrekkend beroerd Nederlands.
Maar wat boeit dat?
Als je pigmentpercentage maar deugt.
En er gaat toch geen hond 12,99 euro betalen voor een mini-boekje van 40 pagina’s met een vertaling van een speech van máánden geleden.
Groet,
JanD
PS. Cadeautje! Dan wordt het misschien íetsje minder tranentrekkend 🙂
Disclaimer: Het dagelijkse ‘Briefje van Jan’ kun je gratis lezen. Wil je doneren, waarvoor mijn dank, dan kan dat via Ahmed of via mevrouw Dijkgraaf.
